Diegenen onder u, die mij een beetje kennen, wéten dat er ten huize van ondergetekende steevast een feestje gebouwd wordt, wanneer er een nieuwe plaat van Giulia Millanta aankomt. De reden daarvoor is niet ver te zoeken: we houden hier van de songs van Giulia en vooral houden we van de mix die ze maakt met haar Florentijnse achtergrond en haar nieuwe thuis, Austin, Texas.

Niet alleen op het podium en in de studio is dit een straffe tante, maar ze maakt ook leuke filmpjes, waarin ze één of ander recept uit “haar” Italiaanse repertoire uit de doeken doet. Los daarvan, wordt Giulia hier al menig jaar gevolgd via haar platenwerk en vinden we het jammer dat we haar nooit live konden bezig zien: de songs die ze uit de pen knijpt zijn steevast doorleefd en je merkt aan alles dat ze ook echt meent wat ze zingt. Zoiets omschrijven we dan als “eerlijk” of “openhartig” en dat is terecht. Giulia weet hoe ze emoties in liedjes moet omzetten en dus heeft ze zich, sinds ze naar Austin verhuisde, intussen een plaatsje weten te verwerven in het wereldje waar de singer-songwriters aan de bomen schijnen te groeien.

Bon, er is dus een nieuwe plaat van haar, de negende en, waar de achtste “Woman on The Moon” heette, is deze “Only Luna Knows” getiteld en het is voorwaar haar eerste tweetalige plaat. Best grappig dat mensen naar het Engels grijpen, als ze liedjes schrijven en dat ze dan, zodra ze helemaal geïntegreerd zijn in een Engelstalige omgeving, toch naar hun moedertaal terug blijken te grijpen. Je kunt wellicht het meisje weghalen uit Italië, maar je kunt Italië niet wegvlakken uit het meisje. Ook dat valt onder eerlijkheid, denk ik.

De nieuwe plaat bevat tien nummers van de hand van Giulia zelf, al kreeg ze voor een aantal nummers wel wat hulp van mensen als Gabriel Rhodes en Massimiliano Larocca. De vaste kern van muzikanten bestaat dan weer uit gitarist en producer Don Antonio (Gramentieri van zijn echte naam enbekend van bij Alejandro Escovido) en ritmesectie Danilo Gallo (bas)/Diego Sapignoli (drums). Giulia zelf neemt al de rest voor haar rekening, van akoestische gitaar tot kalimba, maar vooral: ze is er doorheen heel de plaat, met die heerlijke, lichtjes bezwerende stem, die ons altijd al weet te beroeren.

De helft van de liedjes in het Engels, de andere helft in het Italiaans…het maakt allemaal niet zoveel uit, als het maar knappe songs zijn van het niveau van opener “Fatale” of afsluiter “Mi Chiamava Lulù”. Eén geheide radiohit zit er ook tussen, als de programmatoren een beetje meewillen: “I Dance My Way” heeft werkelijk alles in huis om de status van “hit” te verwerven en de maansongs, van “Luna La Follia” over “Luna lo sa” en “Chiar de Luna” tot “Only Luna Knows” verdienen in een apart mapje gestopt te worden, zodat de luisteraar ze als een soort soundtrack naéén kan beluisteren.

Ze is noch Norah Jones, noch Madeleine Peyroux, ze is gewoon Giulia Millanta, een geweldige liedjesschrijfster en zangeres die haar droom achterna gereisd is naar Austin, die onzekerheid en armoede gekend heeft, maar die dermate goed is, dat ze boven de massa uit steekt. Giulia zal er komen, zeker weten!

(Dani Heyvaert)